Buscas ó meu camiño de pasos perdidos,
que non levan a ningures.
Cando non vives, a noite escríbeche.
Versos amargos de angustia,ansiedade.
Sofres intres de soidade e medo,
cando unha luz sombría señalache a traición.
Choras frases perdidas de escenas vividas,
entre páxinas esquecidas de unha canción.
…E ainda que chegues ó fin, a noite vaite deter.
…E estremecese a miña alma, espida e calada,
como as aguas do mar…
Fas canto dis por facer a miña vida imposible,
por terme arrodillado ante os teus pés.
E ainda que chegues ó final, as sombras atraparante,
e estremecese a miña alma, serea e calada
como as aguas do mar…
Sempre doente, vagara triste a tua vida,
por saber que un erro desfíxoche a niñez…
e ainda que chegues ó fin, a noite non cesará,
e estremecese a miña alma, morna e tentada
como as aguas do mar …
E ainda que chegues ó fin, a noite vaite deter.
E estremecese a miña alma, espida e calada,
como as aguas do mar …
E ainda que chegues ó fin, a noite non cesará,
e estremecese a miña alma, espida e calada,
como as aguas do mar …
E ahora que chega o fin, a noite non morrerá,
estremecendo a miña alma espida… bañada,
entre as aguas do mar.
*Traducción libre escrita en gallego por Alba Oliveira de la canción “Y aunque llegues al final”
